Nog steeds op weg naar AD-1

Inmiddels was het hek behoorlijk van de dam. Marc kwam met een lange lijst met wensen. Hij wilde een aantal ansichtkaarten op de wijze van de Ooitridder, een boek (werktitel Staatenboek), registratietekeningen van Ooiters zoals Sap en Rak, Ooitsenten, enz., enz.
Maar of ik eerst toch maar een zwart-wit versie van de landkaart wilde maken als "tekenplaat voor lagere scholen", zoals Marc het formuleerde. Zou er ooit een kind zijn geweest, dat deze plaat helemaal ingekleurd heeft? Ik betwijfel het; veel te veel details!

Of het direct al in het begin was, weet ik niet meer precies, maar Het Land van Ooit beschikte al vrij snel over een camping Ridderspoor. Een reeds bestaande camping aan de Duinweg in Drunen. Ook daar moest een plattegrond (zal ik het maar oneerbiedig noemen) voor komen.
Hoe lang die camping door Het Land van Ooit uitgebaat is weet ik niet, maar dit is de enige tekening die ik er ooit voor gemaakt heb.

Op weg naar AD-1

Er moest als de gesmeerde bliksem een landkaart komen. Dat had echt prioriteit.
Het geval was n.l. dat er nog niets werkelijk gerealiseerd was. Alles bestond alleen nog maar op tekening/in ontwerp of werd in een of andere werkplaats geproduceerd om later in het park geplaatst te worden, zoals b.v. Waterloo en de reuzen. Alleen het kasteeltje stond er natuurlijk en was toen nog vooral een bouwval. Dus togen wij met kaplaarzen aan naar het bouwterrein.
Die laarzen waren bittere noodzaak, want het was een enorme modderpoel in die winter van '88-'89.
Marc en Marjan wezen mij vol enthousiasme aan waar de verschillende onderdelen van het park gerealiseerd zouden gaan worden:
Nou, hier komt dus Waterloo - uh, Waterloo? - ja, een fontein met soldaten van Napoleon, die langzaam maar zeker het water uitlopen, snap je? Jaja.
Want je moet weten dat het kasteel een veldhospitaal is geweest voor gewonde soldaten van Napoleon. Vandaar!
En daar komt het theatertje waar het droevige verhaal van de graaf en de gravin wordt verteld door de Luie Lakei; en het publiek draait langzaam van de ene naar de andere scène. Zozo!
Ja, en hier komen de reuzen. Reuzen? Ja, van een meter of tien hoog. Het duizelde me.
Ik herinner me nog dat ik dacht dat het zo'n vaart wel niet zou lopen, want dat kon toch niet op zo'n korte termijn. Er was nog helemaal niets. Geen Koningssael, geen Manegetheater. Niets!
Oh ja, alleen een vervallen boerderijtje aan de andere kant van het terrein. Daar zou een moestuin komen voor het exclusieve restaurant, dat in het kasteel zelf een plek zou krijgen.
Nou goed, er moest dus een landkaart gemaakt worden en zo snel mogelijk. Aan de hand van een bouwbestek, een enkel ontwerp, wat polaroids van een aantal verschillende onderdelen en verder van heel veel begeesterde, mondelinge uitleg, vooral door Marjan, kwam er een landkaart. De eerste van een hele reeks.

Toen ik de tekening afleverde, was iedereen dolblij dat ze eindelijk zagen hoe het park er in werkelijkheid uit zou gaan zien. Iedereen dromde om de plaat heen om hem beter te kunnen bekijken; zowel Marc en Marjan zelf als de secretaresse en de boekhouder en alle anderen die er ook nog waren; men zag eindelijk een concreet beeld van het park. Ik stond er van een afstandje naar te kijken; het was erg leuk om mee te maken en deed me erg goed.

Op de valreep moest ik ook nog een kleine losse illustratie van Toen in bed maken voor in de eerste echte brochure van Ooit. De landkaart werd op de achterkant van de folder gedrukt.

Dit zijn de voorzijden van de eerste folders.
De eerste twee zijn identiek, op de vermelding van de openingsdatum op de voorkant na.
Op beiden staat op de achterkant de landkaart.
De derde is een aparte brochure voor het culinaire verhaal van het Land van Ooit.

Opengeslagen eerste folder:

Keerzijde:

Opengeslagen folder Grensoverschrijdend Culinair Genieten:

Keerzijde:

AD-O: vervolg

Kort daarop kreeg ik een telefoontje. Ik kan me nu niet meer herinneren of het Marc zelf was die belde of zijn secretaresse, maar hoe dan ook, ik werd uitgenodigd om op de Bosscheweg, waar Marc en Marjan in die tijd kantoor hielden, eens te komen praten over een mogelijke samenwerking i.v.m. dat nieuw op te richten recreatiepark.

Ik weet nog dat ik heel veel tijd stak in het samenstellen van een portfolio.
En toen ik eenmaal op de afspraak verscheen en mijn map liet zien, had Marc aan één bik - nou goed twee blikken - genoeg om tot de conclusie te komen dat hij wel wat in mij zag; het was voor hem direct duidelijk. Marjan nam beduidend langer de tijd en bekeek mijn werk uitgebreid en kwam uiteindelijk tot dezelfde conclusie. Het klikte eigenlijk meteen wel.
Om te beginnen moest er een illustratie komen van een ridder te paard, die op alle denkbare manieren kon worden ingezet.
Na enige tijd kwam ik met deze schets op de proppen.

Niet echt om trots op te zijn, hè? Achteraf schaam ik me dood voor deze schets, maar ik wilde hem toch laten zien, omdat hiermee een intensieve samenwerking begon met Marjan Taminiau.
Ik had me bij het maken van deze schets laten inspireren door middeleeuwse miniaturen, waardoor het ding erg statisch is. Marjan wilde veel meer vaart en frivoliteit. Ploep, ploep, ploep en ze deed met haar wijsvinger voor hoe de mouw van de ridder omhoog zou waaien in de wind. Dat gold ook voor de vlag en het dekkleed van het paard en er moest natuurlijk een pluim op de helm van de ridder en het paard was eigenlijk ook veel te klein. En als het kon mocht-ie toch wel wat stoerder, maar verder was hij hartstikke goed, hoor. Kort en goed, ik kon dus eigenlijk beter opnieuw beginnen. Dat was mijn eigen conclusie hoor, Marjan zou dat nooit zo zeggen. In haar kritiek is ze altijd erg opbouwend geweest en heeft mij waar nodig altijd weten te stimuleren om het anders en/of beter te doen. In ieder geval wist ik nu welke kant het op moest en produceerde ik de eerste illustratie die ik rechtstreeks voor Ooit gemaakt heb. Hij werd met groot enthousiasme ontvangen en hij is de eerste jaren vele malen en op alle mogelijke manieren toegepast.

Hij is gemaakt in aquarel en kleurpotlood; het wapen in de vlag en het dekkleed met pen en o/i-inkt. In 1988.

AD-O of hoe het begon....

In augustus 1988 kreeg ik van een van mijn opdrachtgevers - een reclamebureau uit 's-Hertogenbosch - de opdracht om twee full-colour illustraties te maken voor een presentatiebrochure voor een nog te bouwen themapark, ergens vlakbij Drunen. Het zou iets met ridders moeten worden en commedia dell'arte-achtig. Meer wist ik niet. En het moest snel klaar; binnen 3 dagen.

Ik maakte deze kleurpotloodtekeningen.

Niet echt Ooits te noemen, nietwaar? Maar ja, dat wist ik toen nog niet en er was nauwelijks tijd voor meer informatie.
In ieder geval kwam er een brochure, waarmee Marc en Marjan Taminiau hun nog op te richten park in september 1988 aan het publiek konden presenteren tijdens de bedrijvenbeurs "Brabant Perspektief", ik geloof in de Brabanthallen.
Dit is 'm.

Over deze brochure is nog veel te doen geweest, omdat er op de voorkant een kolossale fout was gemaakt, die door iedereen - waarschijnlijk vanwege de haast en de stress - over het hoofd was gezien. Wie het weet, mag het zeggen.