En toen gebeurde er iets dat ik nooit had verwacht; op zeker moment lag deze brief op de deurmat.
Het was werkelijk een volslagen verrassing voor me, maar ik vond het wel erg leuk! Ik heb Jean d'Orange altijd één van de leukste karakters van het Land van Ooit gevonden en moest altijd erg om hem lachen.
Na verloop van tijd kreeg ik inderdaad een telefoontje van Marc-Antony en prikten we een datum voor het interview.
Op de dag van de afspraak zorgde ik er natuurlijk voor dat mijn werkkamer netjes aan kant was, want dat laat nogal eens te wensen over en met dergelijk hoog bezoek kon ik daar natuurlijk niet onderuit. Bovendien had ik samen met mijn kinderen ruim van tevoren en recht voor mijn voordeur twee(!) parkeerplaatsen met feestvlaggetjes afgezet, zodat de oranje Limonade - zoals Jean zijn geliefde vervoermiddel geloof ik noemde - in ieder geval verzekerd was van voldoende parkeergelegenheid.
Ik had geen idee wat me te wachten stond, dus ik liet het hele spektakel maar over me heen komen. Zo werd ik bijvoorbeeld volledig verrast door Jean's vraag of ik "even" een portret van hem wilde maken. Dat had ik helemaal niet verwacht. Maar goed, ik geloof dat ik het er nog aardig vanaf gebracht heb.
Na afloop evalueerden we beneden in de eetkamer het gesprek en dronken we nog wat koffie met Jean en Marc-Antony, die de camera bediend had. Bij die gelegenheid dacht ik ook eindelijk kennis te kunnen maken met de acteur die Jean zo fantastisch speelde, maar dat had je gedacht! Weinig kans, hij bleef onverstoorbaar in zijn rol. We zijn toen maar met de kinderen - zij waren toen 5 en 3 jaar - als afsluiting van het bezoek een rondje gaan rijden in de Limonade. En geloof me, dàt is een eigenaardige gewaarwording, dat je door iedereen nagekeken wordt. En toegezwaaid! Nou ja, Jean dan, hè! En hij zwaaide natuurlijk uitbundig terug naar iedereen. Ik vond het een bijzondere ervaring.
Veel later, toen het interview al meer dan eens was uitgezonden - en trouwens veel méér dan "meer dan eens" - kreeg ik op het schoolplein van mijn kinderen ook andere opmerkingen te horen dan de initiële enthousiaste geluiden; zoals b.v. "je was vanmorgen wéér op TV, kunnen ze niet eens wat nieuws uitzenden". Tja, dat snapte ik wel. Het werd zó vaak herhaald dat ik me goed kon voorstellen dat het zo langzamerhand vervelend werd. Maar goed, mijn kinderen en ik hebben er erg veel plezier aan beleefd.
Na verloop van tijd kreeg ik inderdaad een telefoontje van Marc-Antony en prikten we een datum voor het interview.
Op de dag van de afspraak zorgde ik er natuurlijk voor dat mijn werkkamer netjes aan kant was, want dat laat nogal eens te wensen over en met dergelijk hoog bezoek kon ik daar natuurlijk niet onderuit. Bovendien had ik samen met mijn kinderen ruim van tevoren en recht voor mijn voordeur twee(!) parkeerplaatsen met feestvlaggetjes afgezet, zodat de oranje Limonade - zoals Jean zijn geliefde vervoermiddel geloof ik noemde - in ieder geval verzekerd was van voldoende parkeergelegenheid.
Ik had geen idee wat me te wachten stond, dus ik liet het hele spektakel maar over me heen komen. Zo werd ik bijvoorbeeld volledig verrast door Jean's vraag of ik "even" een portret van hem wilde maken. Dat had ik helemaal niet verwacht. Maar goed, ik geloof dat ik het er nog aardig vanaf gebracht heb.
Na afloop evalueerden we beneden in de eetkamer het gesprek en dronken we nog wat koffie met Jean en Marc-Antony, die de camera bediend had. Bij die gelegenheid dacht ik ook eindelijk kennis te kunnen maken met de acteur die Jean zo fantastisch speelde, maar dat had je gedacht! Weinig kans, hij bleef onverstoorbaar in zijn rol. We zijn toen maar met de kinderen - zij waren toen 5 en 3 jaar - als afsluiting van het bezoek een rondje gaan rijden in de Limonade. En geloof me, dàt is een eigenaardige gewaarwording, dat je door iedereen nagekeken wordt. En toegezwaaid! Nou ja, Jean dan, hè! En hij zwaaide natuurlijk uitbundig terug naar iedereen. Ik vond het een bijzondere ervaring.
Veel later, toen het interview al meer dan eens was uitgezonden - en trouwens veel méér dan "meer dan eens" - kreeg ik op het schoolplein van mijn kinderen ook andere opmerkingen te horen dan de initiële enthousiaste geluiden; zoals b.v. "je was vanmorgen wéér op TV, kunnen ze niet eens wat nieuws uitzenden". Tja, dat snapte ik wel. Het werd zó vaak herhaald dat ik me goed kon voorstellen dat het zo langzamerhand vervelend werd. Maar goed, mijn kinderen en ik hebben er erg veel plezier aan beleefd.
Voor het feit dat ik het interview hier kan laten zien ben ik veel dank verschuldigd aan de gezusters Marjolein en Esther Rensink.
Een tijd geleden heeft Marjolein op een vraag van mij via Ooitgetekend aangeboden om de video die ik van het interview had door haar zus Esther te laten digitaliseren. En Esther heeft het wel heel professioneel aangepakt. Ze stuurde me na verloop van tijd een pakketje met een DVD van het interview plus een CD-ROM met twee verschillende versies. Eén met en één zonder begin- en eindtune. Bovendien had ze de DVD voorzien van een leuk vormgegeven omslag met als illustratie een still uit het interview. En het leuke dáárvan is weer - tenminste voor mijzelf - dat achter Jean mijn dochter Yannic te zien is, zittend aan de werktafel waar ik nu - inmiddels bijna 10 jaar later - nog steeds dagelijks aan zit te werken.
Een tijd geleden heeft Marjolein op een vraag van mij via Ooitgetekend aangeboden om de video die ik van het interview had door haar zus Esther te laten digitaliseren. En Esther heeft het wel heel professioneel aangepakt. Ze stuurde me na verloop van tijd een pakketje met een DVD van het interview plus een CD-ROM met twee verschillende versies. Eén met en één zonder begin- en eindtune. Bovendien had ze de DVD voorzien van een leuk vormgegeven omslag met als illustratie een still uit het interview. En het leuke dáárvan is weer - tenminste voor mijzelf - dat achter Jean mijn dochter Yannic te zien is, zittend aan de werktafel waar ik nu - inmiddels bijna 10 jaar later - nog steeds dagelijks aan zit te werken.
Mijne dames Rensink, mijn dank is groot!
