En toen gebeurde er iets dat ik nooit had verwacht; op zeker moment lag deze brief op de deurmat.
Het was werkelijk een volslagen verrassing voor me, maar ik vond het wel erg leuk! Ik heb Jean d'Orange altijd één van de leukste karakters van het Land van Ooit gevonden en moest altijd erg om hem lachen.
Na verloop van tijd kreeg ik inderdaad een telefoontje van Marc-Antony en prikten we een datum voor het interview.
Op de dag van de afspraak zorgde ik er natuurlijk voor dat mijn werkkamer netjes aan kant was, want dat laat nogal eens te wensen over en met dergelijk hoog bezoek kon ik daar natuurlijk niet onderuit. Bovendien had ik samen met mijn kinderen ruim van tevoren en recht voor mijn voordeur twee(!) parkeerplaatsen met feestvlaggetjes afgezet, zodat de oranje Limonade - zoals Jean zijn geliefde vervoermiddel geloof ik noemde - in ieder geval verzekerd was van voldoende parkeergelegenheid.
Ik had geen idee wat me te wachten stond, dus ik liet het hele spektakel maar over me heen komen. Zo werd ik bijvoorbeeld volledig verrast door Jean's vraag of ik "even" een portret van hem wilde maken. Dat had ik helemaal niet verwacht. Maar goed, ik geloof dat ik het er nog aardig vanaf gebracht heb.
Na afloop evalueerden we beneden in de eetkamer het gesprek en dronken we nog wat koffie met Jean en Marc-Antony, die de camera bediend had. Bij die gelegenheid dacht ik ook eindelijk kennis te kunnen maken met de acteur die Jean zo fantastisch speelde, maar dat had je gedacht! Weinig kans, hij bleef onverstoorbaar in zijn rol. We zijn toen maar met de kinderen - zij waren toen 5 en 3 jaar - als afsluiting van het bezoek een rondje gaan rijden in de Limonade. En geloof me, dàt is een eigenaardige gewaarwording, dat je door iedereen nagekeken wordt. En toegezwaaid! Nou ja, Jean dan, hè! En hij zwaaide natuurlijk uitbundig terug naar iedereen. Ik vond het een bijzondere ervaring.
Veel later, toen het interview al meer dan eens was uitgezonden - en trouwens veel méér dan "meer dan eens" - kreeg ik op het schoolplein van mijn kinderen ook andere opmerkingen te horen dan de initiële enthousiaste geluiden; zoals b.v. "je was vanmorgen wéér op TV, kunnen ze niet eens wat nieuws uitzenden". Tja, dat snapte ik wel. Het werd zó vaak herhaald dat ik me goed kon voorstellen dat het zo langzamerhand vervelend werd. Maar goed, mijn kinderen en ik hebben er erg veel plezier aan beleefd.
Na verloop van tijd kreeg ik inderdaad een telefoontje van Marc-Antony en prikten we een datum voor het interview.
Op de dag van de afspraak zorgde ik er natuurlijk voor dat mijn werkkamer netjes aan kant was, want dat laat nogal eens te wensen over en met dergelijk hoog bezoek kon ik daar natuurlijk niet onderuit. Bovendien had ik samen met mijn kinderen ruim van tevoren en recht voor mijn voordeur twee(!) parkeerplaatsen met feestvlaggetjes afgezet, zodat de oranje Limonade - zoals Jean zijn geliefde vervoermiddel geloof ik noemde - in ieder geval verzekerd was van voldoende parkeergelegenheid.
Ik had geen idee wat me te wachten stond, dus ik liet het hele spektakel maar over me heen komen. Zo werd ik bijvoorbeeld volledig verrast door Jean's vraag of ik "even" een portret van hem wilde maken. Dat had ik helemaal niet verwacht. Maar goed, ik geloof dat ik het er nog aardig vanaf gebracht heb.
Na afloop evalueerden we beneden in de eetkamer het gesprek en dronken we nog wat koffie met Jean en Marc-Antony, die de camera bediend had. Bij die gelegenheid dacht ik ook eindelijk kennis te kunnen maken met de acteur die Jean zo fantastisch speelde, maar dat had je gedacht! Weinig kans, hij bleef onverstoorbaar in zijn rol. We zijn toen maar met de kinderen - zij waren toen 5 en 3 jaar - als afsluiting van het bezoek een rondje gaan rijden in de Limonade. En geloof me, dàt is een eigenaardige gewaarwording, dat je door iedereen nagekeken wordt. En toegezwaaid! Nou ja, Jean dan, hè! En hij zwaaide natuurlijk uitbundig terug naar iedereen. Ik vond het een bijzondere ervaring.
Veel later, toen het interview al meer dan eens was uitgezonden - en trouwens veel méér dan "meer dan eens" - kreeg ik op het schoolplein van mijn kinderen ook andere opmerkingen te horen dan de initiële enthousiaste geluiden; zoals b.v. "je was vanmorgen wéér op TV, kunnen ze niet eens wat nieuws uitzenden". Tja, dat snapte ik wel. Het werd zó vaak herhaald dat ik me goed kon voorstellen dat het zo langzamerhand vervelend werd. Maar goed, mijn kinderen en ik hebben er erg veel plezier aan beleefd.
Voor het feit dat ik het interview hier kan laten zien ben ik veel dank verschuldigd aan de gezusters Marjolein en Esther Rensink.
Een tijd geleden heeft Marjolein op een vraag van mij via Ooitgetekend aangeboden om de video die ik van het interview had door haar zus Esther te laten digitaliseren. En Esther heeft het wel heel professioneel aangepakt. Ze stuurde me na verloop van tijd een pakketje met een DVD van het interview plus een CD-ROM met twee verschillende versies. Eén met en één zonder begin- en eindtune. Bovendien had ze de DVD voorzien van een leuk vormgegeven omslag met als illustratie een still uit het interview. En het leuke dáárvan is weer - tenminste voor mijzelf - dat achter Jean mijn dochter Yannic te zien is, zittend aan de werktafel waar ik nu - inmiddels bijna 10 jaar later - nog steeds dagelijks aan zit te werken.
Een tijd geleden heeft Marjolein op een vraag van mij via Ooitgetekend aangeboden om de video die ik van het interview had door haar zus Esther te laten digitaliseren. En Esther heeft het wel heel professioneel aangepakt. Ze stuurde me na verloop van tijd een pakketje met een DVD van het interview plus een CD-ROM met twee verschillende versies. Eén met en één zonder begin- en eindtune. Bovendien had ze de DVD voorzien van een leuk vormgegeven omslag met als illustratie een still uit het interview. En het leuke dáárvan is weer - tenminste voor mijzelf - dat achter Jean mijn dochter Yannic te zien is, zittend aan de werktafel waar ik nu - inmiddels bijna 10 jaar later - nog steeds dagelijks aan zit te werken.
Mijne dames Rensink, mijn dank is groot!
19 opmerkingen:
Geniaal John!
Dit programma van Jean had ik nog nooit gezien. Wéér iets ontdekt over Ooit! Het blijft, twee jaar na het faillissement, nog steeds een ontdekkingsreis.
Super. Ik woon zelf in België en had dit dus ook nog nooit gezien. Jean d'orange en dame Grandeur zijn altijd mijn twee favoriete typetjes geweest. Wat leuk om één ervan even terug te zien. Schitterend toch. Wat jammer dat we ze niet meer in levende lijve kunnen aanschouwen!
Tijdelijk dan toch Nicolaï.. Haha,
John! Wat een fantastisch bericht, briljant filmpje en vooral opgeruimde werkplek haha! Als ik hier zo eens rondkijk en dan jou werkplek zie staat het schaamrood me toch wel op de wangen... Gelukkig troost jouw eerder gegeven uitspraak over die werkplek hierover mij dan toch weer enigszins. Wel erg tof om je eens in bewegend beeld + geluid te ontmoeten. Écht een leuk filmpje! Wel jammer van de lage camera/belichtings kwaliteit, dat zal vast aan het jaartal liggen...
Vriendelijke Ooitgroet Rick!
Leuk dat ik jullie op deze manier alsnog heb kunnen verrassen!
En ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat me dat in de nabije toekomst nog wel een keer zal gaan lukken.
Dus hou dit weblog gerust in de gaten, hoewel ik jullie daar als trouwe volgers natuurlijk niet toe hoef aan te sporen.
Bedankt weer voor jullie leuke reacties!
Hoi John,
Laat ik na lange tijd ook maar weer eens (enthousiast) reageren!
Wat ontzettend leuk om je aan het werk te zien en wat verbazend hoe razendsnel zo'n eerste 'schets' uit jouw pen komt rollen!
Ik had deze aflevering ook nog nooit gezien. Wat deed Jean dat toch altijd geweldig ('dat ik dan allemaal spannende dingen beleef, bijvoorbeeld dat ik mijn nagel breek ofzo')! Ik heb de eer gehad om van (deze (in mijn ogen nog steeds de enige echte)) Jean de rol in hoogsteigen persoon aangeleerd te krijgen. Dat was als ik me niet vergis het laatste jaar dat hij voor Ooit werkzaam was, niet meer als acteur, maar als rolrepetitor. Hij nam me een dag lang, één op één, mee het Land in, gekleed als Jean en leerde me alle rariteitjes en onbeholpen interesses die dit personage bezig hielden in zijn dubieuze bestaan. Het was een dag om nooit te vergeten!
Grappig hoe bescheiden jij over komt in deze video, terwijl je in mijn ogen toch een meestertekenaar bent met een unieke 'steil' ;-)
Voorzichtigaan begin ik me echter wel enige zorgen te maken over het vervolg van deze blog, want als ik me niet vergis was Anna Domino 13 het jaar waarin ik voor het eerst als Ooiter het Land mocht bewonen, maar ook het eerste jaar waarin jouw formidabele landkaart vervangen werd door de afzichtelijke kartoonachtige landkaart die Ooit de laatste jaren hanteerde. Hieruit maak ik op dat jij vanaf AD 13 niet meer voor Ooit werkzaam was en de enorme stortvloed van illustraties waarmee je ons nu toch alweer een aantal jaren verrast op je blog weldra uitgeput zal raken. Betekent dat werkelijk dat er spoedig een einde gaat komen aan de sprookjesachtige reis waarop je ons enkele jaren geleden op hebt meegenomen tot een einde gaat komen? Aan al het goede komt een einde en zoals de Gouverneur altijd de dag afsloot met de tekst: 'Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan en helaas voor u Kleine Bazen, maar zeker ook voor ons is de tijd van gaan nu gekomen', was het natuurlijk te verwachten dat je ons ooit op een dag je laatste tekening zou presenteren, maar stiekem hoop ik dat die dag nog ver weg is!
Gespannen en met nimmer afnemende bewondering blijf ik je blog in de gaten houden in de hoop nog vele malen door je verrast te worden!
Groetjes, Gijs
Laat ik mijzelf corrigeren:
Betekent dat werkelijk dat er spoedig een einde gaat komen aan de sprookjesachtige reis waarop je ons enkele jaren geleden hebt meegenomen?
Ha Gijs, daar ben je weer! Altijd leuk om van je te horen.
(Deze) Jean was ook wat mij betreft de allerbeste en -leukste. En geloof me, als je zo één op één met dit personage geconfronteerd wordt, zoals ik in dit "interview", word je vanzelf een beetje bescheiden; hij had een bijkans intimiderende aanwezigheid, vond ik, maar zoals ik al eerder zei, ik heb er erg van genoten.
En tja Gijs, nu snij je toch een onderwerp aan dat ik eigenlijk een beetje voor me uit aan het schuiven was.
Ik was al enige tijd mijn hoofd aan het breken over de vorm waarin ik de aankondiging van het einde van Ooitgetekend zou moeten gaan gieten.
Je helpt me dus een beetje op weg.
Het is inderdaad zo dat de bodem van mijn Ooit-reservoir langzaam maar zeker in zicht begint te komen, maar wees gerust, er is nog een redelijke hoeveelheid materiaal dat ik moet posten; het weblog zal vermoedelijk ergens na de zomer zijn voltooiing vinden. En dan? Er zijn in het verleden door verschillende lezers, o.a. b.v. door Robert en Rick, suggesties gedaan om ter afsluiting wellicht een soort van bijeenkomst te organiseren? Hier in Den Bosch misschien? Eventueel bij mij thuis? Maar dat hangt dan weer af van het aantal mensen dat zou willen komen. Nou ja, hoe dan ook, op zichzelf lijkt me dat een erg leuk idee, want ik ben eigenlijk best nieuwsgierig naar de gezichten achter al die mensen die mijn weblog al die tijd hebben gevolgd. Dus ideeën zijn meer dan welkom.
Groetjes
John
Een bijeenkomst bij de meestertekenaar thuis? Wauw, dat zou wel een dijk van een afsluiting zijn! Ik ben zeker benieuwd naar de plaats waar al dit moois is ontstaan. Mocht het ervan komen, dan ben ik in ieder geval van de partij!
Hahaha, teveel eer voor een beetje knip- en plakwerk hoor! Maar ik heb het graag gedaan. Jaja, ik gluur ook al een hele tijd mee, het reageren laat ik normaliter echter aan mijn zus over.
Ik heb zelf al mijn ooitse jaren met deze Jean d'Orange mogen samenwerken. Het verbaast me niks dat hij keurig netjes in zijn rol bleef, zeker niet als de kinderen erbij waren.
En dáár hebben we Esther, één van de gezusters Rensink; en degene die deze post mogelijk heeft gemaakt.
Leuk dat je even iets van je laat horen!
En echt, ik heb het heel erg gewaardeerd dat je het filmpje hebt willen digitaliseren.
Ja natuurlijk, dáár lag het aan dat Jean zo mooi in zijn rol bleef; mijn kinderen waren er inderdaad voortdurend bij!
Hoi,
Ik zal ook eens een keer wat van me laten horen al volg ik deze blog wel met enige regelmaat.
Een erg leuke aflevering die ik, net als anderen, nog niet eerder gezien heb.
Weet iemand of er uberhaupt nog ergens afleveringen te vinden zijn van deze of andere ooit-series?
Ik heb alleen 2 dvd's van Kloontje kunnen bemachtigen...
En idd zoals eerder gezegd is, erg jammer dat de bodem in zicht is.
Hoi Jacco,
Leuk dat je weer eens reageert.
De vorige keer vertelde je over het scouting gebouw in Drunen, waar de schilderingen uit het Opslot terecht zijn gekomen.
Even zomaar een vraagje tussendoor:
stellen jullie dat gebouw wel eens ter beschikking voor speciale gelegenheden?
Kijk voor andere afleveringen eens op http://ooit.seems.nl/ of op http://www.ooitsweerzien.nl/
Hoi John,
Geweldig! Ik heb nog wat filmpjes gevonden die ik niet eerder had gezien al kreeg ik niet alle bestanden geopend.
Of we het clubgebouw wel eens ter beschikking stellen?
Dat gebeurd wel maar dan voornamelijk voor scoutingkampen en weekenden.
Maar ik kan er, mocht het nodig zijn, altijd navraag op doen!?
Meestal als het via een scoutinglid loopt gaat het makkelijker!
Nog een vraag over de namen van de ooit-personages, mocht u daar ook over meedenken of werden de namen aangeleverd door Marc en Marjan?
Groetjes Jacco
Misschien kom ik daar dan later nog een keer op terug, Jacco. Op jullie clubgebouw, bedoel ik dan.
Namen en karakters van de personages waren doorgaans wel bekend, voordat ik ermee aan de slag ging. Wie de namen bedacht weet ik niet helemaal zeker, hoewel ik vermoed dat Marc daar een grote stem in had. Die man had een ongebreidelde fantasie. Ik denk dat namen ook bedacht werden in teamverband en misschien ook in interactie met de acteurs. Vermoed ik.
Ik herinner me dat in de eerste jaren ook heel veel namen - ook van andere zaken in Ooit - uit de koker kwamen van Monique Strijbosch, die toen verantwoordelijk was voor theaters, artiesten en optredens; zij had vaak erg creatieve en grappige vondsten.
Misschien is er iemand anders die hier nog iets zinnigs aan kan toevoegen?
Helemaal geweldig, deze post.
Ik ben zelf helemaal weg van de sprookjesbossen in Nederland.
De Efteling, Sprookjeswonderland, alles is geweldig, maar het Land Van Ooit had toch een bijzondere twist, ik zal daarom ook altijd een soort van band ermee blijven houden, vreselijk van dat faillissement, maar met jouw blog kun je het toch een soort van laten 'voortleven'.
Ik ken Ooit Getekend nog niet eens zó lang, dus ik bekijk iedere dag wat posts uit het archief.
Een hele leuke blog, en man, wat kan jij goed tekenen zeg!
Tot Ooit!
Nou, dank je wel Lieke en welkom bij de club, zal ik maar zeggen.
Vorige week was ik bij de Efteling om een opdracht te bespreken en zelfs daar sprak men met bewondering en enthousiasme over de originaliteit van het Land van Ooit. Ook zij vonden het jammer dat Ooit niet meer bestaat. Dat zegt toch wel wat, nietwaar?
Veel leesplezier.
John
Hallo John,
Ik voel me genoodzaakt om hier toch ook een reactie achter te laten...
Al doorklikkend ben ik op je site terecht gekomen en ik heb met rode oortjes alles zitten lezen.
Geweldig om die tijden zo herleefd te zien worden, en dan vanuit een andere invalshoek!
Ook ik kan me die opname goed herinneren, al moet ik zeggen dat ik bepaalde details niet meer wist.
Heel leuk dus om de aflevering terug te zien, heb ze zelf ook niet meer allemaal.
Ik vind wel (als ik kritisch naar mezelf kijk) dat het best chaotisch was, maar ja, wat kun je ook verwachten; ik werd zonder echte achtergrondinfo op een onderwerp gestuurd en moest dan in 1 keer losgaan. Er werd niets gerepeteerd of overgedaan. Het moest snel. Kwantiteit boven Kwaliteit. Dat kun je wel een beetje terug zien vind ik zelf.
Het is inderdaad zo dat ik niet uit mijn rol stapte tijdens de opnames (om dit zo te tikken voelt al als On-Ooits...)
Ik heb het 1 keer niet kunnen onderdrukken; dat was toen ik op bezoek was bij Monique van de Ven, daar heb ik 2 opmerkingen gemaakt die niet in rol waren terwjl de camera niet liep. Ik was zo onder de indruk van haar, dat ik het niet kon laten om haar te complimenteren met haar spel.
Verder bleef ik altijd in rol, wat bijvoorbeeld Danny Blind heel lastig vond, en vooral heel erg raar.
Bedankt in ieder geval voor je filmpje en het laten herleven van vele mooie herinneringen.
En ook voor je grote complimenten. ik voel me erg vereerd, ook door de anderen die zo lovend over me spraken. Leuk om te lezen, zoveel jaar na dato.
Ik houd je pagina in de gaten.
Tot Ooit!
Michel Verdaasdonk (jouw bezoek-Jean)
Beste Jean/Michel,
Erg leuk dat je hier een reactie achterlaat. En eindelijk heb ik nu ook een naam bij de persoon achter Jean.
Het chaotische, waar je het over hebt, paste naar mijn smaak juist erg goed bij het karakter van het personage en dat alles zonder voorbereiding en in één keer moest worden neergezet was denk ik ook juist jouw kracht. Nee, wat mij het meest is bijgebleven is het bijna intimiderende gevoel dat ik kreeg door de enorme aanwezigheid en ego van het karakter van Jean. Dat deed je heel goed! En nogmaals, ik vond het een ontzettend leuke ervaring.
Hartelijke groet
John
Dag Dees,
Wat leuk dat je alsnog zo'n enthousiaste reactie plaatst bij dit bericht. Daardoor lijkt het net alsof ik het pas onlangs heb gepost, maar toch is het alweer meer dan een jaar geleden. Maar des te leuker, dat betekent dat mijn berichten nog eens worden teruggelezen.
Maar het zal je niet verbazen dat ik het helemaal met je eens ben: Michel was/is de enige echte Jean!
Kom gerust nog eens langs op dit blog.
Groetjes
John
Een reactie posten